शुकासारिखे पूर्ण वैराग्य ज्याचे।
वशिष्ठापरि ज्ञान योगेश्र्वराचे।
कवि वाल्मिकासारिखा मान्य ऐसा।
नमस्कार माझा सद्गुरू रामदासा।।

॥श्रीराम॥ आतां सद्गुरु वर्णवेना | जेथें माया स्पर्शों

सकेना | तें स्वरूप मज अज्ञाना | काये कळें ||१||

नकळे नकळे नेति नेति | ऐसें बोलतसे श्रुती |

तेथें मज मूर्खाची मती | पवाडेल कोठें ||२||

मज नकळे हा विचारु | दुऱ्हूनि माझा नम-

स्कारु | गुरुदेवा पैलपारु | पाववीं मज ||३||

होती स्तवनाची दुराशा | तुटला मायेचा भर्वसा |

आतां असाल तैसे असा | सद्‍गुरु  स्वामी  ||४||

मायेच्या बळें करीन स्तवन | ऐसें वांछित होतें

मन | माया जाली लज्यायमान | काय करूं ||५||

नातुडे मुख्य परमात्मा | म्हणौनी करावी लागे प्रतिमा |

तैसा  मायायोगें  महिमा  |  वर्णीन  सद्‍गुरूचा  ||६||

आपल्या भावासारिखा मनीं | देव आठवावा ध्यानीं |

तैसा  सद्‍गुरु  हा  स्तवनीं  |  स्तऊं  आतां  ||७||

जय जयाजि  सद्‍गुरुराजा | विश्वंभरा  विश्व-

बीजा | परमपुरुषा मोक्षध्वजा | दीनबंधु ||८||

तुझीयेन अभयंकरें | अनावर माया हे वोसरे |

जैसें  सूर्यप्रकाशें  अंधारें  | पळोन जाये ||९||

आदित्यें अंधकार निवारे | परंतु मागुतें ब्रह्मांड भरे |

नीसी  जालियां  नंतरें  |  पुन्हा  काळोखें  ||१०||

तैसा नव्हे स्वामीरावो | करी जन्ममृत्य वाव |

समूळ  अज्ञानाचा  ठाव | पुसून  टाकी ||११||

सुवर्णांचें  लोहो कांहीं | सर्वथा  होणार  नाहीं |

तैसा गुरुदास संदेहीं | पडोंचिं नेणे सर्वथा ||१२||

कां सरिता गंगेसी मिळाली | मिळणी होतां गंगा जाली |

मग जरी  वेगळी केली | तरी होणार नाहीं सर्वथा ||१३||

परी ते सरिता मिळणीमागें | वाहाळ मानिजेत जगें |

तैसा  नव्हे  शिष्य  वेगें  |  स्वामीच  होये  ||१४||

परीस आपणा ऐसें करीना | सुवर्णें लोहो पालटेना |

उपदेश करी बहुत जना | अंकित सद्‍गुरूचा ||१५||

शिष्यास गुरुत्व प्राप्त होये | सुवर्णें सुवर्ण करितां नये |

म्हणौनी  उपमा  न साहे | सद्‍गुरूसी परिसाची ||१६||

उपमे  द्यावा  सागर  |  तरी  तो  अत्यंतचि  क्षार |

अथवा म्हणों क्षीरसागर | तरी तो नासेल कल्पांतीं ||१७||

उपमे द्यावा जरी मेरु | तरी तो जड पाषाण कठोरु |

तैसा नव्हे  कीं सद्‍गुरु | कोमळ  दिनाचा  ||१८||

उपमे म्हणों गगन | तरी गगनापरीस तें निर्गुण |

या कारणें दृष्टांत हीण | सद्‍गुरूस गगनाचा ||१९||

धीरपणे उपमूं जगती | तरी हेहि खचेल कल्पांतीं |

म्हणौन धीरत्वास  दृष्टांतीं | हीन  वसुंधरा  ||२०||

आतां उपमावा गभस्ती | तरी गभस्तीचा प्रकाश किती |

शास्त्रें  मर्यादा  बोलती  |  सद्‍गुरु  अमर्याद  ||२१||

म्हणौनि उपमे उणा दिनकर | सद्गुरुज्ञानप्रकाश थोर |

आतां  उपमावा  फणीवर | तरी तोहि  भारवाही ||२२||

आतां उपमा द्यावें जळ | तरी तें  काळांतरीं आटेल

सकळ | सद्‍गुरुरूप तें निश्चळ | जाणार नाहीं ||२३||

सद्‍गुरूसी उपमावें अमृत  |  तरी  अमर धरिती

मृत्यपंथ | सद्‍गुरुकृपा यथार्थ | अमर करी ||२४||

सद्‍गुरूसी म्हणावें कल्पतरु | तरी हा कल्पनेतीत

विचारु | कल्पवृक्षाचा अंगिकारु | कोण करी ||२५||

चिंता मात्र नाहीं मनीं  |  कोण पुसे चिंतामणी |

कामधेनूचीं दुभणीं | निःकामासी न लगती ||२६||

सद्गुरु म्हणों लक्ष्मीवंत | तरी ते लक्ष्मी नाशिवंत |

ज्याचे  द्वारीं  असे  तिष्टत  |  मोक्षलक्ष्मी ||२७||

स्वर्गलोक इंद्र संपती | हे काळांतरीं विटंबती |

सद्‍गुरुकृपेची प्राप्ती | काळांतरीं  चळेना ||२८||

हरीहर ब्रह्मादिक | नाश पावती सकळिक |

सर्वदा अविनाश येक  |  सद्‍गुरुपद ||२९||

तयासी  उपमा  काय  द्यावी  |  नाशिवंत  सृष्टी

आघवी | पंचभूतिक उठाठेवी | न चलें तेथें ||३०||

म्हणौनी सद्गुरु वर्णवेना | हे गे हेचि माझी वर्णना |

अंतरस्थितीचिया  खुणा  |  अंतर्निष्ठ जाणती ||३१||

इति श्रीदासबोधे गुरुशिष्यसंवादे

सद्गुरुस्तवननाम समास चवथा || १.४ ||